ในวันธรรมดาวันหนึ่ง หญิงสาวที่มีชื่อว่า แอนนาเบลล์ แคมป์ พบลูกสุนัขตัวเล็กๆข้างถนน ในรัฐจอร์เจีย ประเทศสหรัฐอเมริกา สภาพร่างกายของลูกหมาผอมแห้งมาก เธอจึงตัดสินใจอุ้มมันกลับบ้าน ซึ่งเธอรู้ว่าคงไม่สามารถเลี้ยงมันไว้ตลอดไปได้ เพราะว่าคุณยายไม่อนุญาตให้เธอเลี้ยงสุนัขนั้นเอง โดยเธอและคุณยายไม่รู้เลยว่าการรับมันมาอยู่บ้านในครั้งนี้มีความหมายที่สำคัญกับครอบครัวของเธอในภายหลัง
แอนนาเบลล์จึงได้ทำข้อตกลงกับคุณยายว่าจะขอช่วยเหลือมันจนมีสุขภาพที่ดีขึ้น ก่อนที่จะพาตัวไปส่งที่ศูนย์พักพิงสัตว์เพื่อหาผู้อุปการะต่อไป ซึ่งคุณยายตอบตกลงและให้เวลาเธอมากที่สุดแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น
เธอตั้งชื่อให้มันว่า เมสัน ซึ่งจากการดูแลรักษาตัวมันได้ไม่นาน เมสันก็มีอาการป่วยจนต้องเข้าไปอยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์ ซึ่งเธอก็ได้ช่วยดูแลอย่างใกล้ชิดและได้ขอร้องคุณยายว่าขอให้รับมันกลับมาที่ดูแลที่บ้าน ซึ่งคุณยายเองก็มีคนที่มีจิตใจดีอยู่แล้วเธอจึงตอบตกลง ถึงแม้ว่าภายในใจจะไม่ได้อยากเลี้ยงสุนัขก็ตาม
ภายใต้การดูแลของแอนนาเบลล์ ทำให้เมสันสุขภาพร่างกายดีขึ้นมาก และร่างกายก็เจริญเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามคุณยายของเธอก็ไม่เคยที่จะชอบเจ้าเมสันเอาซะเลย
และในคืนหนึ่งก็ได้เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างไป เมื่อเมสันยืนอยู่บนเตียงและเห่าเสียงดังใส่แอนนาเบลล์ ทำให้เธอรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดปกติในบ้าน เพราะปกติแล้วเจ้าเมสันเป็นสุนัขที่หลับในตอนกลางคืนโดยไม่เคยรบกวนเธอเลย หลังจากนั้นเมื่อเธอลุกขึ้น เมสันก็กระโดดลงจากเตียงและหันกลับมามองหน้าเธอเหมือนกับบอกว่าให้ตามมันไป
เมสันพาเดินไปตามทางที่ไปห้องของคุณยาย ซึ่งปกติแล้วเมสันจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปทางห้องนี้ และตัวมันเองก็รู้ดี ซึ่งเมื่อมันเดินเข้าไปที่ห้องคุณยายก็ตรงไปที่ห้องน้ำ มันยืนอยู่ข้างๆตัวของคุณยายที่ล้มอยู่กับพื้น และเลียใบหน้าพร้อมกับส่งเสียงร้องครางออกมา
คุณยายของเธอเป็นลมหมดสติในห้องน้ำ และด้วยการกระทำของเมสันทำให้เธอพบคุณยายได้ทันเวลา ถึงแม้ว่าเมสันจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในบ้านบริเวณนี้ แต่ว่ามันก็มีสัญชาตญาณที่สามารถรับรู้ได้ว่าเวลาไหนที่มันสมควรจะช่วยเหลือผู้เป็นเจ้านาย
ในตอนเช้าคุณยายจำเรื่องราวต่างๆไม่ได้เลย และแอนนาเบลล์ก็เล่าเรื่องเล่าทั้งหมดให้ฟัง ทำให้คุณยายถึงกับบอกว่า “ขอบคุณนะ เมสัน” หลังจากนั้นคุณยายของเธอก็รักและเอ็นดูเจ้าเมสันเหมือนกับลูกแท้ๆเลยล่ะ
