ในประเทศญี่ปุ่นหลายๆครอบครัวมีสัตว์เลี้ยง และถ้ามีคนเลี้ยงก็ต้องมีคนทิ้ง ตามสถิติมีสุนัขและแมวถูกทิ้งมากมายในแต่ละปี ซึ่งศิลปินท่านนี้ต้องการใช้การ์ตูนเรื่องนี้เป็นกระบอกเสียงจากใจของสุนัขถูกทิ้งว่าพวกเขารู้สึกอย่างไร และชะตากรรมของพวกเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อถูกทิ้งแล้วหาบ้านใหม่ไม่ได้
.
เมื่อครั้งแรกที่พบกัน เรายังเป็นเด็ก และเขาบอกว่าวันนี้เจ้าเป็นหนึ่งในสมาชิกในครอบครัวแล้ว
ฉันไม่สามารถจะเข้าใจได้ทุกสิ่ง แต่คุณพ่อก็สอนให้ฉันรู้จักการเล่นและสนุกสนานกับชีวิต
.
ฉันเดิน วิ่ง และเล่นบอลกับคุณพ่ออย่างสนุกสนาน ฉันรู้สึกมีความสุขที่สุดเมื่ออยู่กับคุณพ่อ โลกทั้งใบของฉันมีแค่คุณพ่อเพียงคนเดียวเท่านั้น
พอเริ่มโตขึ้น ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่คุณพ่อเริ่มให้เวลากับเราน้อยลง ฉันรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว แต่ฉันไม่โทษคุณพ่อหรอกนะ เขาคงจะยุ่งมากๆ ฉันจะเฝ้ารออยู่ตรงนี้ เพราะฉันรักคุณพ่อมาก และคุณพ่อก็รักฉันมากใช่มั้ยล่ะ?
.
เมื่อคุณพ่อเรียก ฉันก็พร้อมจะไปหาทันที แต่ครั้งนี้ดูเหมือนน้ำเสียงจะแปลกไป
วันนี้เราจะไปเดินเล่นกันในสวนสาธารณะใช่มั้ยคุณพ่อ ฉันจำความรู้สึกดีๆเหล่านั้นได้
.
แต่วันนี้ดูเหมือนเส้นทางที่คุณพ่อไปจะไม่เหมือนว่าไปสวนสาธารณะ มันแตกต่างและไม่ปกติเอาซะเลย
เรามายังสถานที่ที่ฉันไม่รู้จัก และคุณพ่อก็เอาสายจูงฉันให้กับคุณลุงแปลกหน้าคนหนึ่ง คุณพ่อมองหน้าฉันแบบเศร้าๆและเงียบสนิท…ไม่เป็นไรฉันจะรอคุณพ่ออยู่ตรงนี้
.
ภายในห้องที่คุณลุงพามาอยู่หนาวมาก แต่คุณลุงก็พยายามปลอบเสมอว่า เด็กดี เด็กดี
เมื่อคุณลุงออกจากห้องไป ในคืนนั้นฉันรู้สึกหนาวและโดดเดี่ยวมาก และฉันได้ยินเสียงร้องที่เหงาและโดดเดี่ยวเช่นเดียวกัน แต่ไม่เป็นไรฉันจะรอให้คุณพ่อกลับมารับฉันกลับบ้าน
.
ฉันนั่งหน้ากรงทุกวันเพื่อรอคุณพ่อมารับกลับบ้าน แต่เขาก็ไม่มาให้เห็นเลย
.
คุณลุงมักจะมาลูบหัวของฉันเสมอ นั่นทำให้ฉันพอจะคลายความเหงาลงได้บ้าง
.
ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานกี่วันกี่คืนแล้ว และอยู่มาวันหนึ่งคุณลุงก็เรียกฉันอย่างที่ไม่เคยเรียกมาก่อน
.
คุณลุงบอกว่าฉันเป็นเด็กดี และกอดฉันไว้อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
.
คุณลุงได้พาฉันไปที่ห้องหนึ่ง ซึ่งมีสุนัขตัวอื่นๆอยู่เต็มไปหมด
.
คุณลุงบอกเข้าไปสิ เด็กดี
.
เมื่อฉันเข้าไปในห้องขังนี้ ทำให้ฉันกลัวเป็นอย่างมาก บรรยากาศในห้องช่างเศร้าสลด และสัญชาตญาณของฉันบอกว่ามันไม่ปกติเอาซะเลย
.
พวกเรามองออกไปข้างนอกผ่านกระจกบานเล็กๆ และร้องให้เปิดประตูให้ที พวกเราอึดอัดมาก แต่ดูเหมือนว่าประตูนี้จะปิดตายซะแล้ว
.
ไม่ว่าเราจะร้องเรียกคุณลุงมากเท่าใด เขาก็ไม่ตอบสนอง เขาก้มหน้าลงเหมือนกับกำลังทำอะไรบางอย่างที่ลำบากใจ และฉันเริ่มหายใจไม่ออก ร่างกายฉันเริ่มไม่ตอบสนอง ก่อนจะสิ้นสติไป ฉันได้ยินคุณลุงบอกว่า “ลุงขอโทษนะ ลุงไม่สามารถช่วยพวกเอ็งได้จริงๆ”
.
ลุงเสียใจจริงๆ และนี่คือจุดจบของฉัน
.
หลังจากที่เสียชีวิตไปแล้ว ถึงแม้จะเป็นแค่วิญญาณฉันก็อยากจะกลับบ้าน ฉันจำทางกลับบ้านได้เป็นอย่างดี อยากจะเจอคุณพ่ออีกซักครั้ง
.
และในที่สุด ฉันก็ได้รู้ความจริง T__T
.
เป็นฉากสรุปที่สะท้อนให้เห็นถึงปัญหาของการเลี้ยงสัตว์ และมักจะเข้าใจว่าสัตว์เลี้ยงไม่สามารถอาศัยอยู่ร่วมกับลูกหลานเราได้ ขอเพียงแต่ว่าการ์ตูนที่ศิลปินท่านนี้วาด จะสามารถเตือนสติใครหลายๆคนกันได้บ้าง
ในประเทศญี่ปุ่นสุนัขที่ถูกทิ้งไว้มาที่ศูนย์พักพิงจะถูกแปลงโฉมให้หล่อสวย เพื่อโปรโมทให้คนไปรับเลี้ยง แต่ถ้าเวลาผ่านไปนานแล้วไม่มีคนรับเลี้ยง เขาก็จะมีระบบกำจัดสุนัขโดยการการุณยฆาตเหมือนในเรื่องราวข้างต้นนี้ครับ
เรื่องนี้กว่าแอดมินจะแปลจบน้ำตาไหลนองหน้าไปสองสามรอบจริงๆ T^T
ที่มา : p.booklog.jp
